آموزش موسیقی کودک (ارف)

مربیان سیستم ارف بیشتر به تسهیل‌کننده‌های روند آموزش شبیه هستند تا یک مربی موسیقی. آنها از کتاب‌های مختلفی استفاده می‌کنند و فعالیت‌های متنوعی را برای گروه‌های مختلف پیشنهاد می‌دهند؛ اما به هیچ برنامه واحد و معینی وابسته نیستند. در واقع به مربیان سیستم ارف گفته می شود که اگر لازم بود و در صورت احساس نیاز خودشان درس های مناسب را تدوین کنند.

در اکثر مواقع معلمان و مربیان سیستم ارف از کتاب‌های کمی استفاده می‌کنند و اکثرا ایده‌های خودشان را با فعالیت‌های بچه‌ها در کلاس تطبیق می‌دهند؛ بنابراین و با توجه به چنین رویکردی می‌توان گفت که هیچ دو کلاسی در سیستم ارف کاملا شبیه به هم نیستند.

یکی از تمرین‌های متداولی که در این کلاس‌ها انجام می‌شود، این است که مربی کارش را با خواندن یک شعر یا داستان عامیانه شروع می‌کند. بعد از هنرجوها خواسته می‌شود که موقع نواختن سازهای مختلف در کلاس داستان را دوباره به حالت شعر بخوانند. اگر کودکی دلش نمی‌خواست ساز بزند، هیچ اشکالی ندارد و می‌تواند فقط داستان یا شعر را اجرا کند.

هدف این است که بچه‌ها بازی کنند، به یک قسمت گوش بدهند و موسیقی، بازیگری و حرکت را موقع تکرار آن قسمت به کار ببرند. در بسیاری از کلاس‌های ارف، ابزار اصلی آموزش همان شعری‌ست که مربی در ابتدای کلاس می‌خواند. بعد در حالی که یک ریتم ساده و مناسب با شعر اجرا می‌کند از بچه‌ها می‌خواهد که شعر را دسته جمعی و با هم بخوانند.

بعد از اینکه همه با ضرب و ریتم شعر آشنا شدند و به آن عادت کردند، مربی چند دانش آموز را برای نواختن ساز انتخاب می‌کند و از آنها می‌خواهد موقع خواندن برخی کلمات خاص نت‌های خاصی را بزنند. این یک روند یادگیری کاملاً جدی است، چون بچه‌ها همزمان چند کار را با هم انجام می‌دهند.

در چنین شرایطی بچه‌ها در حال یادگیری گوش دادن و شنیدن ضرب آهنگ داخلی شعر، مطابقت نت‌های موسیقی با کلمات کلیدی شعر و زمان مناسب برای نواختن آنها هستند به طوریکه صدای ساز زدنشان با ریتم شعر خواهی مربی هماهنگ باشد. نکته مهم این است که بچه‌ها چالش را دوست دارند و نگران اشتباه کردن نیستند. مهم‌تر از همه اینکه همزمان با اینکه چیز جدیدی یاد می‌گیرند، بازی هم می‌کنند و سرگرم می‌شوند.